Kennelijk hebben we allemaal veel verdriet want er komen nogal wat boeken op de markt over troost. Het boek Troost van de Canadese auteur Ignatieff is een boeiende bestseller die veel inzicht biedt over verdriet, met uitzicht op troost. De auteur doet dat door bij bekende schrijvers, kunstenaars, musici te speuren naar hun houding bij verlies, en te zoeken naar hun antwoord op de vraag: hoe kom ik er overheen?

Onlangs is weer een boek over troost verschenen. Dit keer van iemand dichterbij: de Vlaamse hoogleraar en psychiater Dirk De Wachter. Hij heeft heel wat te verwerken, dit keer niet bij zijn patiënten, maar bij zichzelf. Over een levensbedreigende ziekte en de verwerking ervan brengt hij verslag uit in Vertroostingen. 

De Wachter stelt plots vast dat iets helemaal mis gaat in zijn lichaam. Hij verliest enorm veel bloed. Helse krampen in zijn buik. Heftige pijn. Hij is dokter, heeft over allerlei ziektebeelden grondig gestudeerd, hij weet meteen dat het heel erg is. Dat hem een lijdensweg doorheen ziekenhuizen te wachten staat.

De diagnose van een collega bevestigt het slechte nieuws. Er is geen alternatief tenzij een zware ingreep, chemotherapie, langdurige en pijnlijke behandelingen, een lijdensweg, en dan nog een operatie. “Er waren momenten waarop ik, een mens die zo graag leeft, op een knop had willen duwen als ik wist dat die me van alle ellende zou verlossen”. Immense pijn, een slecht gevoel, geen uitzicht.

Maar toch. Het herstel komt. Hij kan zelfs na een rustperiode rustig terug aan de slag. En dan schrijft hij over de verwondering van er nog te zijn. Over vertroosting, die mogelijk is door het dichtbije, door poëzie, door rituelen, door filosofie, door muziek, door natuur, door God. Over deze vertroostingen schrijft hij telkens een hoofdstuk in zijn boek

De Wachter is afkomstig uit een typisch traditioneel Vlaams en katholiek gezin. Maar de manier waarop hij gelooft in God is breed denkend, typisch voor een religieuze humanist. Barmhartigheid is voor hem een kenwoord van de christelijke ethiek. De barmhartige ervaringen tijdens zijn verblijf in ziekenhuizen beschrijft hij in dankbare woorden.

Hij is ook een realist als het thema van het eeuwig leven ter sprake komt. Eerlijk schrijft hij: ”Zoals veel Vlaamse jongens van mijn generatie werd ik katholiek opgevoed, maar ik denk dat we weg zijn als we dood zijn.” Het klinkt hard, maar ook raadselachtig. Weg, OK, maar welke weg, waarheen?

Van alle grote troostbieders zoals Bach en zo veel anderen is er één grote geest die er in het boek van De Wachter uitspringt: Levinas. De filosofie van Levinas is de erkenning van de andere, de wetenschap dat we niet alleen staan, dat we gezien, erkend, opgevangen worden. Een troost die voorbij de filosofie heel religieus klinkt.

KvH februari 2023

Reacties graag naar khoestenberghe@gmail.com

Daar zaten we dan, op donderdagavond 16 maart, in de grote zaal van het Hippolytushoes in Middelstum met 18 gemeenteleden.
Een gespreksavond, die van Lineke Buijs, de gespreksleider, als thema had meegekregen ‘Theologie, een vak apart’.

De aanleiding voor deze avond was een bespreking op de laatste gemeenteavond over de voorgangersgroep en een eventuele uitbreiding daarvan met een ‘schil’, een ‘mantel’, of hoe zo’n clubje ook maar heten mag, en wat voor voorwaarden je aan zo’n uitbreiding zou moeten stellen.

Lineke begon haar inleiding met wat gedachten over het fenomeen  ‘vakmanschap’. In haar jeugd werd een behanger ingehuurd als het huis behangen moest worden. Haar ouders peinsden er niet over om dat zelf te gaan doen. Het was ook veel concreter wat je vak was. Tegenwoordig wordt er veel meer zelf gedaan dan in die tijd. Maar ook al had je een vak geleerd, je had altijd goede en minder goede vaklieden.

Vervolgens stond ze stil bij het vak ‘theologie’. In huize Buijs was er veel zelfstudie. De concordantie van Trommius was daarbij een soort handboek. Toen ze zelf op haar 26^e de studie theologie begon was dat vooral uit interesse, met name in talen. De Kerkelijke Opleiding, de vakopleiding, volgde ze pas na haar 50^e. Haar viel de complexiteit van het vak op: je moet preken, er is het pastoraat, zaken als onderwijs en kennis van liturgie.

Ingezoomd op Huizinge constateert ze dat dat ook een beetje een ‘aparte’ gemeente is. Een bijzonder ontstaansgeschiedenis, met vanaf het begin een groep van voorgangers die ook bij de gemeente horen. Zijzelf en haar man Andries zijn op een gegeven moment min of meer geruisloos ingestroomd, en dat terwijl ze beide niet uit een PKN-gemeente afkomstig zijn. Huizinge was en is nooit zo van de regeltjes geweest. Er kon en er kan veel.

De bedoeling van deze avond is om het er eens over te hebben wat we daarvan vinden. Daartoe had Lineke wat vragen opgesteld die in groepjes van zes werden besproken. Hoewel de groepen nog lang niet waren uitgesproken kwamen we na een half uur weer samen en bespraken de vragen plenair.

Wat is voor jou het belang van een zondagse dienst, waar kom je voor?

Een hele reeks aan woorden, indrukken en gevoelens kwamen aan bod.

Samenzijn, bezinning, lering, beleving, verbondenheid, reflectie. Je wordt opgetild naar een hoger plan, zingen, bidden, muziek, een meditatief moment in de week, iets heiligs.
Mooi, de vaste onderdelen, soms aangesproken door een lied, soms door de preek, die pastoraal kan zijn, of lerend.
Liefde, aandacht, persoonlijke beleving, het leven overdenken, de lofzang.
Genoemd werd ook de zorgvuldigheid en aandacht waarmee de diensten worden vormgegeven, met zeker ook zaken als het mooie liturgieboekje en de bloemen, en, last but not least, de koffie, met de ontmoeting daarbij.

De voorgangers van het team maken tot nu toe in Huizinge deel uit van de gemeente, in onderscheid met gastsprekers. Maakt dat iets uit voor je? Kun je voor- en nadelen benoemen?

Een vaste groep voorgangers wordt als een groot goed ervaren. Ze geven, ieder op eigen wijze, een vaste basis aan de erediensten. Het maakt de prediking persoonlijk. Een aanwezige voorganger zegt zich in Huizinge op de kansel zo heerlijk veilig te voelen.
Maar ook gastsprekers met hun soms andere geluid worden gewaardeerd.
Die gasten komen hier graag; men voelt zich haast vereerd te worden uitgenodigd. Misschien heeft dat wel te maken met de uitstraling van Huizinge…
Nadelen, van zowel de groep als de gasten, komen niet echt aan de orde.

Welke eisen stel je aan een voorganger in de zondagse dienst?

En: Vind je theologische scholing (als het gaat om inhoud, kwaliteit, complexiteit) een zaak die elders geregeld wordt, en die we rustig kunnen overlaten aan de instanties die daartoe in het leven geroepen zijn (in ons geval binnen de PKN)? Of zouden we als gemeente (als directe belanghebbende) hier ook actiever bij betrokken kunnen zijn, en zo ja, hoe?

We gaan er van uit dat een voorganger weet waar hij/zij mee bezig is, iets weet van dat ‘aparte vak’.
Een aanwezige organist stelt het op prijs als de voorganger mooie liederen uitzoekt.
En uiteraard vormt de Bijbel het uitgangspunt. Uitleg van een woord, nieuw zicht op een oude tekst, eventueel toegepast op het heden. Openheid van geest, betrokken op de gemeente, praktisch.
Iemand vindt het mooi als een voorganger zich ook kwetsbaar durft op te stellen.

De opleiding als zodanig is niet uitgebreid aan de orde gekomen. De RUG wordt genoemd, waar nog wel theologie kan worden gestudeerd, maar niet meer de Kerkelijke Opleiding wordt aangeboden. Het gaat even over de classis, een classispredikant, een consulent, de vroegere theologische faculteiten in Kampen en aan de VU waar de kerken via een deputaatschap contact mee hadden. Het lijkt of dat in onze tijd allemaal niet meer aan de orde is. De opleiding is, ook letterlijk, ver van Huizinge.

Tot slot praten we nog wat na in een soort ‘wat-verder-ter-tafel-komt’ sfeer.
We ervaren Huizinge en de diensten als een geheel dat een levend organisme is. En zijn blij met hoe het gaat en hoe we niet angstvallig gebonden aan PKN-regels onze diensten invullen. Daarbij wordt nog wel gewezen op het gevaar van zelfgenoegzaamheid: we moeten niet de kant op van ‘het gaat hier zo mooi, wat doen we het goed!’
In dat verband, die regeltjes, wordt ook nog gezegd dat het mooi is dat er veel kan, maar dat het maar een klein stapje is van ‘wat-kan-hier-veel’ naar een soort onverschilligheid. 

Lineke sluit de bijeenkomst met de conclusie dat het mooi was met elkaar van gedachten te wisselen. Van Grietje krijgt ze een mooie bos tulpen mee!

Kees Steketee

Tijdens onze kerkdiensten collecteren we met enige regelmaat voor Stichting Koopvaardijpastoraat Groningen. Jaap Boersema werkt als vrijwilliger bij het Zeemanshuis in de Eemshaven, hij stelde voor om onze gemeente eens uit te nodigen voor een bezoek aldaar. Dat bezoek zal zijn op zondag 19 maart a.s. om 15.00 uur. Pastor Sven Standard, die vanaf het begin betrokken is bij het Zeemanshuis zal dan iets vertellen over de realisatie van dit alles en over zijn werk. Hier alvast wat achtergrondinformatie:

‘Het Zeemanshuis wordt onderhouden vanuit de Stichting Koopvaardijpastoraat Groningen.De stichting heeft als belangrijkste doel ‘s avonds gastvrijheid te bieden aan zeevarenden en vrachtwagenchauffeurs in een huiselijke omgeving en dat zeven dagen per week. Er kunnen consumpties en kleine nuttige dingen, zoals telefoonkaarten, tandenborstels, scheergerei, e.d. worden gekocht. Verder kan er TV worden gekeken en er is gelegenheid om te internetten. Ook is er een bibliotheek en zijn er spellen. Voor contact met familie is gratis wifi beschikbaar. Desgewenst kan gebruik worden gemaakt van een douche en de wasmachine.

Voor pastorale hulp en hulp bij materiële problemen kan een beroep worden gedaan op de pastor. Per avond zijn er drie vrijwilligers nodig, waarvan er één de bus kan en mag rijden om zeelui te vervoeren van en naar hun schip. Om zeven uur gaan we open en sluiten om tien uur. De bardiensten behelzen ook het elke avond schoon opleveren van het onderkomen. Na een uitbreiding twee jaar terug is ook het interieur aangepast… van ‘directiekeet’ tot huiskamer. We zijn er maar wat trots op. Binnenkort wordt het terras ook nog overdekt.’

Tijden het bezoek wordt een kleine vergoeding voor de consumptie gevraagd. Aanmelden mag bij Grietje Schanssema: geschanssema@hetnet.nl of 06-28821966. Het adres van het Zeemanshuis: Borkumweg 2, 9979 XH Eemshaven

In de kerk van mijn jeugd kon je, als zieke, thuiszittende kerkganger, een beroep doen op de bandrecorder die werd gebruikt om de dienst op te nemen. Ik zie nog broeder Sijrier met dat apparaat sjouwen. Er was een speciale koffer met een haak die paste in een andere haak achter op zijn fiets en zo doorkruiste het ding als een fietsend evangelie het dorp. Met een uitgekiend weekrooster kwam ieder aan zijn trekken. Broeder X luisterde dinsdagavond en zuster Y kreeg op woensdagmorgen de preek te horen.
Een enkele keer vroeg ik ook wel eens om de bandrecorder, om te horen of dat fantastische voorspel nou echt zo fantastisch was of om vast te stellen dat die blunder waar ik zo van baalde voor een argeloze kerkganger nauwelijks te horen was geweest. Soms gaf het terugluisteren niet het gewenste resultaat, nog afgezien van de matige geluidskwaliteit: dat fantastische voorspel viel wel mee, en om die stomme fout niet te horen had je wel stokdoof moeten zijn…
In een dorp bij ons in de buurt werd de bandrecorder verzorgd door de jeugd. Voordat ze hem afleverden moesten ze de band terugspoelen naar het begin. Braaf deden ze dat, maar soms ook niet. Dan stopten ze ergens halverwege de preek, en onthielden het nummertje van de toerenteller. Het gebeurde nogal eens dat ze hem terugkregen met de teller op nog precies dezelfde plaats. Ze konden het dan niet laten te vragen of het een mooie preek geweest was. Grote hilariteit als zuster Y zei ervan genoten te hebben…
Later kreeg je de kerktelefoon, met, net als de bandrecorder, vaak niet echt een geweldige geluidskwaliteit. De predikant was goed te verstaan, maar de muziek en zang kwamen blikkerig en soms vervormd door de luidspreker.

Sinds Corona is er haast geen kerk meer waar je de dienst niet online kunt volgen. Sommige kerken zijn in die tijd omgetoverd tot een soort tv-studio, met meerdere camera’s en microfoons, wekelijks enthousiaste technici, en een account bij kerkomroep of kerkdienstgemist.nl. Je zou dan denken, dat, in deze tijd, met al onze technische kennis, het mogelijk zou moeten zijn om te zorgen dat de geluidskwaliteit enigszins behoorlijk is. Dat het met andere woorden prettig zou zijn te luisteren, dat je de neiging krijgt om mee te zingen met die enthousiast zingende gemeente daar aan de andere kant van de internetkabel…
Maar nee, dat valt nog niet mee. De voorganger klinkt altijd wel goed, maar zodra de organist begint is het mis. Als hij heel zacht speelt gaat het nog net, maar o wee als hij gaat uitpakken: een en al vervorming. En een eventueel koor klinkt thuis bepaald niet zo mooi als in de kerk…

Bij ons in Huizinge gaat het niet live. De dienst wordt zorgvuldig opgenomen en later op de dag op YouTube gezet. Onze onvolprezen Hinrick is daar elke zondagmiddag een hele tijd mee bezig, en maakt er een schitterende montage van met soms kerkgangers en voorganger, en, als er gezongen wordt, de liedteksten in beeld. Met een goeie koptelefoon op je laptop is het achteraf aangenaam luisteren, wat niet wegneemt dat het natuurlijk het allermooiste is en blijft om live aanwezig zijn!

Het zal best waar zijn dat het christendom een religie van het Woord is. Maar het zou mooi zijn als er, net als aan die fiets van broeder Sijrier, bij kerkdienstgemist en kerkomroep wat meer aandacht zou worden besteed aan het vervoermiddel van dat Woord…

Kees Steketee

We gaan weer van start met de wandelgroep, dit seizoen op de laatste vrijdagochtend van de maand. We hebben een aantal mooie wandelingen in petto.

Voor wie nog niet op onze verzendlijst staat, zetten we nog even op een rijtje hoe het werkt:

• We hebben een verzendlijst van emailadressen en sturen eenmaal per maand een uitnodiging voor een wandeling, voorzien van een wandelroute.
• Van maart t/m oktober lopen we elke laatste vrijdagochtend van de maand een route van gemiddeld acht kilometer.
• Ieder gaat op eigen gelegenheid naar het beginpunt van de route of rijdt samen met iemand anders.
• We starten nu iets later dan vorig jaar, namelijk om half tien vanaf de startplaats van de route.
• We kijken altijd verlangend uit naar een terrasje of cafeetje voor koffie.
• De door ons gekozen routes zijn in Noord Groningen. Het hele gebied zo ongeveer tussen Zoutkamp en Delfzijl. Naast routes van Spig maken we gebruik van routes van bijvoorbeeld het Groninger Borgenpad of het Groninger Landschap. 
• De mensen die een uitnodiging ontvangen  bepalen zelf of ze wel of niet meelopen, maar we ontvangen wel altijd graag even bericht.
• Vanaf dit seizoen staat de groep open voor iedereen die graag wandelt. We nodigen daarom de deelnemers uit om ook familie, vrienden of buren die plezier hebben in samen wandelen mee te nemen.

Loop je graag een keer mee? Stuur ons een email en je krijgt elke maand een uitnodiging.
Onze eerste wandeling is op vrijdag 31 maart 2023.

Janny Steenstra, tel.  06-30870758 e-mail devries.steenstra@gmail.com                                                

Liesbeth de Voogd, tel. 06-45470698 e-mail liesdevoogd@gmail.com

Wil je ook je mobiele telefoonnummer erbij vermelden?

Liesbeth de Voogd en Janny Steenstra

Andries Visser heeft in het kader van onze winteractiviteiten aangeboden om ons in twee avonden in het spoor van Kierkegaard na te laten denken over sterven en onsterfelijkheid. Blijkbaar sprak dit thema velen van ons aan, er waren meer dan 20 aanmeldingen! Zoveel mensen pasten niet in de Paardenstal, dus we hebben besloten om uit te wijken naar de Vredekerk in Loppersum.              

Kierkegaard rekende deze thema`s tot de “eenvoudige problemen” (in tegenstelling tot de wetenschappelijke-filosofische problemen over heel de mensheid en de wereldgeschiedenis).                                                 

Wij werden in deze avonden door Andries samen met Kierkegaard uitgenodigd om in alle ernst stil te staan bij onze eigen sterfelijkheid en onsterfelijkheid en dat in een knap opgebouwd betoog. Eerlijk gezegd lukt het mij niet om dit betoog in het kort samen te vatten. Maar er is een kans om dit mooie verhaal te herlezen als Andries besluit om een boek uit te geven over dit gedachtengoed.

Liesbeth de Voogd.

Ooit, ik weet dat nog, hoewel ik er persoonlijk geen last van had, was het hoogste belastingtarief 72%. Van elke gulden die je boven een bepaald inkomen verdiende ging 72 cent naar het rijk. Dat had te maken met de sterkste schouders die de zwaarste lasten moeten dragen. Als je zóveel verdiende kon je wel een beetje, wat zeg ik, behoorlijk meer bijdragen dan Jan met de Pet aan de kosten van de samenleving. Tegenwoordig is het maximumtarief 49,5 %. En het is ook zonder die wetenschap duidelijk dat de verschillen tussen arm en rijk alleen maar groter worden. Daar komt nog bij dat vermogen nauwelijks belast wordt, en dus de rijken onder ons alleen maar rijker worden.

Wij hebben op ons huis zonnepanelen liggen. Zelf betaald, zonder subsidie. Die leveren meer kilowatts op dan we gebruiken, en onze energieleverancier betaalt graag wat terug voor die stroom. Die kunnen zij weer doorverkopen op momenten dat er weinig zon is. Aan ons, ’s winters, of aan mensen zonder panelen. Ik vind dat een logisch systeem. Maar een installateur vertelde me dat het elektriciteitsnet niet bedoeld is om stroom de andere kant op te sturen, en dat dat best ingewikkeld is voor energiebedrijven. En daar maken ze kosten voor. Volgens mij betalen ze daarom ook niet het volle pond voor de teruggeleverde energie. Een soort tweedehands tarief.

Ik snap eerlijk gezegd sowieso niet veel van het systeem van energiebedrijven en het energieplafond. Energie was vroeger een overheidstaak. In Zeeland had je de PEZEM, in Groningen het EGD. Nu zijn er bedrijven die er schatrijk van worden en dankzij het energieplafond betaalt de overheid, uiteindelijk wij zelf dus, daar flink aan mee.

De salderingsregeling van de zonnepanelen gaat verdwijnen als de regering zijn zin krijgt. De oppositie, inclusief PvdA en de groenen van links, is daar op tegen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook niet snap. Het heet dat mensen zonder zonnepanelen nu meebetalen aan de kosten die energiebedrijven maken voor de kilowatts die ze teruggeleverd krijgen. En dat zou dan niet eerlijk zijn. Men heeft het er zelfs over dat zonnepaneleneigenaars door de salderingsregeling onterecht subsidie krijgen.
Nou heb ik de (meestal tegenvallende) inruilprijs voor mijn auto nog nooit als subsidie beschouwd, en ik heb ook niet het gevoel dat ik, wandelend door de supermarkt iets of iemand subsidieer. Ik betaal gewoon de spullen in mijn karretje…
En over dat meebetalen gesproken: ikzelf heb nooit serieus gevoetbald. Als kind wel op een braakliggend stuk grond achter het huis. Maar als burger betaal ik ook gewoon mee aan de subsidie voor het onderhoud van het voetbalveld. En het zwembad niet te vergeten. En ik denk dat niet-autorijders ook bijdragen aan wegenonderhoud. En de accijns op mijn sigaren wordt heus niet gebruikt om mijn roken te faciliteren!

Mijn oude schoonmoeder vond het niet terecht dat zij meebetaalde aan de kinderbijslag die wij als jonge ouders kregen, terwijl ik, dankzij de belasting die ik betaalde, de huursubsidie die zij kreeg mede financierde. Ik draag graag bij voor het voetbalveld, het zwembad, en probleemloos pin ik de accijns op mijn sigaren en de benzine, en als ik ons overschot aan stroom gratis moet inleveren doe ik dat. Ik ga heus niet de barricaden op. Maar het gaat me wel erg ver om dat salderen subsidie te noemen. En oneerlijk is het volgens mij al helemaal niet.

Ons denivellerende belastingsysteem is dat wél!

Kees Steketee

Op 15 januari, een druilerige zondagmiddag, verzamelden we met welgeteld 51 mensen in de grote zaal van het Hippolytushoes om te luisteren naar Kees. Hij zou ons gaan vertellen over zijn 50 jaar lange ervaring als kerkorganist.

Gezien de hoge opkomst waren velen van ons daar erg nieuwsgierig naar.

Hij beloofde ons dat het verhaal een uur en een kwartier zou duren: dat is niet lang voor 50 jaar! We werden dan ook in wervelende vaart geleid langs anekdotes en overpeinzingen over zijn organistenleven, en vooruit, zijn leven als koorlid en later dirigent. Dit alles gelardeerd met hilarische liederen over bijvoorbeeld de zoektocht van een jong koorlid naar zijn stemtype, de onbereikbare sopraan en de teloorgang van het kerkelijk leven.

Cabaret van het zuiverste water, waar de zaal hoorbaar van genoot. We zaten op het puntje van onze stoel. En, zoals het goed cabaret betaamt, de kritiek was niet mals. Menig kerkbestuurder en voorganger zou zich, als hij of zij deze verhalen hoort, diep moeten schamen hoe men omgaat met goed en soms hoogopgeleide organisten zowel in bejegening als in financiële beloning!

Blijkbaar werkt de onzichtbaarheid van zo’n muzikale tovenaar, zoals hij of zij meestal verscholen zit achter de honderden pijpen van het orgel, deze geringe waardering in de hand. Alsof de goddelijke klanken ons zonder tussenkomst van een mens als vanzelf tegemoetkomen.

Kees heeft zich als organist en muzikale alleskunner dit keer duidelijk laten zien en ons getrakteerd op een kostelijke middag.

Liesbeth de Voogd.

do 2 maart 2023, 19:30 uur

De liturgie heeft aan één kant iets vanzelfsprekends.  Zo doen we dat al zo lang. Op die manier en met zulke woorden. Maar het kan gebeuren dat ineens die vanzelfsprekendheid wegvalt en je je afvraagt: wat doen we hier toch met deze woorden.  Wie niet aan kerkdiensten gewend is zal zich wel helemaal verbazen. Is er in onze ervaring iets veranderd? Ik  spreek steeds vaker kerkgangers  die zeggen er soms wel moeite mee te hebben. 
Daarom is het misschien een goed idee om eens wat tijd te nemen om ons daar wat nader op te bezinnen. 

Wat doen we eigenlijk in de kerk, als we bidden, als we elkaar zegenen, votum en groet elkaar toespreken, etc.  In die vormen en met die woorden?  En wat doet het ons (wel of niet)?

De bijeenkomst vindt plaats op donderdagavond 2 maart 2023, van 19.30 – 21.30 uur. U kunt zich, bij voorkeur per mail, voor 23 februari 2023 opgeven bij Grietje Schanssema, geschanssema@hetnet.nl

De afgelopen jaren verschenen er acht verzamelbundels met columns van Kees Steketee.
De laatste is al weer vier jaar geleden, hoog tijd voor nummer negen, Met de kennis van nu.
De zomertijd, Nashville, staande ovaties, The Passion, de Notre Dame, vliegschaamte, Bernhard van Vollenhoven, #MeToo, corona, spaarrente, lock down, een lijsttrekkersverkiezing, excuses, de nieuwe donorwet, ergernis bij een rotonde, beleefdheidskapitaal, functie elders, genderneutrale toiletten, vaccineren, The Voice, oorlog, de telefoon van Mark Rutte, de wolf, en zwarte Piet in Staphorst. Zomaar wat onderwerpen die langs komen in deze bundel columns, en die zo een beeld geven van wat ons de afgelopen vier jaren bezighield.
En wat is het verschil tussen een organist en een taxichauffeur? En waarom dragen we wel oordopjes bij een concert maar geen zonnebril in een galerie?

Al deze onderwerpen en meer, als altijd met ironie, zelfspot en veel verbazing, opgetekend in een 236 pagina’s tellend boek, dat vanaf heden is te bestellen.
Dat kan via de website van Kees Steketee (www.keessteketee.nl), voor € 15,00.
Het boek (uitgegeven door bestelmijnboek.nl) is ook verkrijgbaar, maar niet voor € 15,00 via www.bestelmijnboek.nl of www.bol.com