Wat er ook gebeurt, wij blijven ieder jaar onze dierbare overledenen gedenken. 

Op zondag 21 november staat de dienst in het teken van namen, kaarsen en herinneringen. Met zang en muziek (o.a. de Marche Funèbre van Chopin, zie hieronder), stilte en aandachtige woorden staan we stil bij ons gemis. We doen dat aan de hand van Henoch, de man die wandelde met God, en op een bijzondere manier uit het leven verdween.

Vanwege corona kunnen we niet met z’n allen op het koor staan en zelf onze kaarsen aansteken. Maar we doen het – net als vorig jaar – zo, dat de ouderling van dienst namens u de kaarsen aansteekt terwijl de namen worden genoemd. U kunt nog namen doorgeven.

De kaars met de naam van uw dierbare mag u na afloop mee naar huis nemen.

Ook ’s middags, van 15.00 -17.00 uur, is er gelegenheid om een waxinelichtje te komen aansteken. De kerk is open, er is zachte muziek, u kunt gewoon even binnenlopen en gaan zitten.

Namen graag doorgeven via
06-48968570 of barbaradebeaufort@gmail.com

Met een hartelijke groet,
Barbara de Beaufort

Marche Funèbre

Elke keer als er iemand in mijn omgeving overlijdt en ook op Eeuwigheidszondag speel ik de Marche Funèbre (treurmars) van Chopin. Ik heb zelden beelden bij muziek, maar bij dit derde deel uit de tweede pianosonate van deze componist heb ik dat wel.
Het stuk is in een A-B-A vorm geschreven. A is de treurmars die velen zullen kennen. Ik zie dan altijd een rouwstoet voor me die naar het kerkhof loopt, mensen die nog in verwarring zijn, ontsteld en verdrietig dat hun geliefde is gestorven, verklankt in twee keer een enorm fortissimo.
In het B-gedeelte, dat in majeur staat en daardoor een heel andere sfeer oproept, gaat het marstempo over in een rustig wandeltempo met een prachtige zangerige melodie die mij doet denken aan een mooie wandeling in de natuur. Of misschien is het wel wandelen met God……
Tot slot weer de treurmars met nog twee keer die enorme climax die dan heel zacht eindigt, waarbij het lijkt alsof de ontsteltenis en het verdriet overgegaan zijn in aanvaarding van het onvermijdelijke.

Reint Ezenga