Het woensdagochtendgebed is weer begonnen.

Iedere woensdagochtend om half tien komen een paar mensen in het koor van onze kerk in een kringetje zitten rond de paaskaars en het boeket bloemen.  Het verwondert me eigenlijk hoe graag ik daar bij ben. Want er gebeurt eigenlijk ‘niets’. Een minimum aan woorden, twee keer een regeltje zingen, een kort stukje of gedicht en verder korte stiltes en na het gelezen stukje een kwartier stilte. En daarna de mogelijkheid een kaarsje aan te steken en daar al of niet een intentie bij uit spreken. En dan gaat iedereen weer stil naar buiten. Maar juist dat er niets hoeft is zo weldadig.

Ons geloof bestaat voor een groot deel uit woorden en dat zijn vaak bijzondere woorden die mij veel bezig houden.  Maar daarom is het denk ik dat ik het zo weldadig vind in deze dienst waarin ik geen woorden hoef te vinden of dingen hoef te vinden of te doen. ‘Meditatief moment’ wordt het genoemd, maar het gaat niet om een bepaalde methode van mediteren of zoiets. Gewoon stil zijn. En dat in die geweldige ruimte. En met andere mensen met wie je die stilte dan een klein half uurtje deelt.  Niets hoeven. Mij geeft dat veel.

Er hoeven ook niet veel mensen te zijn. Soms zijn het er vijf of zes, soms meer, soms minder. Ik ben er ook wel eens alleen geweest. Dat was ook goed, maar iedereen is hartelijk welkom.

We gaan door zolang de temperatuur in de kerk – eventueel met jas aan – te doen is en dat is nog vele maanden.

Just van Es