Vanmorgen , 7 juli, kerkten we voor het laatst in de Andreaskerk. Vanaf volgende week kunnen we weer terecht in ‘onze’ Johannes de Doperkerk. Caroline koppelde ons vertrek aan het verhaal van de uittocht uit Egypte. Terug naar huis.

Fietsend naar Huizinge vind ik het inderdaad steeds weer bijzonder dat ik me thuis mag voelen in dat prachtige kerkje dat daar opdoemt boven de velden Toch voel ik me vanochtend wat weemoedig, omdat ik me deze maanden ook al weer gehecht heb aan dat eeuwenoude kerkje op de wierde van buurdorp Westeremden. Dat komt niet alleen omdat het mooi is van binnen en van buiten en dit voorjaar omzoomd was door een zee van stinzebloemen. Ik heb er ook met liefde naar leren kijken via de ogen van Henk Helmantel. Hij liet ons, cantorijleden, op een dinsdagavond in zijn atelier het schilderij zien van het interieur van de Andreaskerk waaraan hij kort geleden begonnen was. Enkele maanden later was het bijna af en werden we opnieuw uitgenodigd het te bekijken. Haast een wonder. Er komt vast een gelegenheid om het meer dan manshoge kunstwerk in zijn expositieruimte in de weem te zien.

Maar ook en vooral zorgde Jan Olthof met zijn zorgzame gastvrijheid voor een warm onthaal bij elk bezoek aan de Andreaskerk, zowel bij kerkdiensten als bij de repetities van de cantorij. Die speciale ‘touch’ van hem zal ik gaan missen. Gelukkig werd hem tijdens de dienst en erna, bij de koffie in het mooie dorpshuis, alle eer bewezen voor zijn inspanningen en aandacht.

En nu weer: op naar Huizinge.

Fenneke Colstee