Bescherming

Het ging op de radio over het Amsterdam Dance Event, kortweg ADE. Niet direct een ding voor mensen van mijn (en, geachte lezer, wellicht uw…) generatie. Er wordt met tienduizenden tegelijk feest gevierd, en men gaat behoorlijk uit het dak, daarbij geholpen door de enorme hoeveelheid drugs die rondgaat (een paar jaar geleden ging het om een omzet van vijf miljoen euro) en natuurlijk de muziek, en dan met name het volume daarvan.
We hebben het over een constante beat die je, naar het schijnt, niet alleen moet horen, maar die je, volgens een deejay die er verstand van had, ook moet kunnen voelen. Het probleem daarbij is dat het, ook als het al best goed hoorbaar is, nog een stuk harder moet om het ook echt te kunnen voelen. “De bassen moeten in je ingewanden trillen,” aldus de deejay, zelf in het bezit van luxe oordopjes.

Ikzelf hou van een stevige bas, vooral als die het fundament is van mooie harmonieën. Maar bij de muziek op het ADE is daar geen sprake van. Het is een soort doordenderen op een zich voortdurend herhalende puls, die je zou kunnen vergelijken met een eindeloos draaiende dieselmotor. Ik begrijp de lol ervan niet.
De organisatie gaat dit jaar iets doen aan die herrie. Niet dat ze het bij de bron aanpakken, en de muziek wat zachter zetten, nee, men probeert de bezoekers ervan te overtuigen toch vooral oordopjes te dragen. Want het is duidelijk dat de grote hoeveelheid decibellen die blijkbaar onvermijdelijk uit de luidsprekers moeten komen erg slecht zijn voor ons gehoor. Je kan zo maar gehoorbeschadiging oplopen. Dat kan een tijdelijke piep in het oor zijn (in mijn jeugd had ik die regelmatig in het weekend, na een bezoek aan een live popconcert in Renesse van Ekseption of de groep Titanic, met hun hit Sultana, wie kent ze nog…) maar als je pech hebt gaat die piep niet meer weg, en heb je dus last van tinnitus.

In de studio bij de deejay zat ook een oorlogsverslaggever, net terug uit het Midden-Oosten. Ook hij had persoonlijk aangemeten oordopjes, maar dat was om zijn gehoor te beschermen tegen heel andere geluiden. Ikzelf draag zo’n koptelefoonachtige gehoorbescherming als ik met mijn elektrische zaag in de weer ben, maar ook als ik assisteer bij het orgelstemmen in Huizinge. Dat vond ik eerst ook wat vreemd; bij het stemmen gaat het om de zuiverheid van de pijpen, dan moet je toch heel precies horen hoe ze klinken. Maar die kleine pijpjes van de Mixtuur, die zorgen voor de mooie zilveren top op het orgelgeluid, en ook die van de Cornet, klinken wel héél hard als je er, met de orgelkast open, vlakbij zit, vandaar. De stemmer zelf heeft ook oordopjes.

Maar het blijft in mijn ogen bizar, dat je op een evenement als het ADE kennelijk beschermd moet worden tegen juist datgene waar dat evenement om draait: de muziek. Volgens mij deugt er dan iets niet. Het zou toch ook heel vreemd zijn (ik gebruikte het voorbeeld vaker) als we een zonnebril zouden moeten opzetten om de kleuren van een mooi schilderij veilig te kunnen bekijken?
We rijden in het dorp 50 kilometer per uur. Als dat gevaarlijk wordt omdat het steeds drukker wordt, pakken we het probleem wél bij de bron aan: we maken er 30 van. Het zou toch heel raar zijn als we de voetgangers maar zouden adviseren zich met een helm te beschermen tegen die onverantwoord rijdende automobilisten…

Kees Steketee

Naar de kerk in Amerika

Het is goed om soms even helemaal uit je eigen bubbel te gaan om er daarna achter te komen waarom je eigenlijk in die bubbel bent.

In mijn geval gebeurde dat eind september toen ik een week naar Amerika ging voor familiebezoek. In de staat Tennessee woont de zus van mijn vader. Ze is bijna 90 en we hebben veel contact via de telefoon, maar elkaar zien en vasthouden was het doel van deze reis. Met haar leeftijd is tijd kostbaar. Ze woont nog met haar man en sinds kort naast het gezin van hun dochter.
Ik bezoek tante met tussenpozen van jaren en als ik bij haar ben, praten we vooral over ons leven, haar geschiedenis en onze familie in Nederland.
Gesprekken met een groot glas wijn erbij en alle tijd.
Door de afslagen in mijn tantes leven is ze terecht gekomen in de conservatieve hoek van Amerika, zowel politiek als religieus. Voor mij is dat altijd laveren tussen oprecht blijven over mijn links gedachtengoed  met een  ‘niet weten’ als religieuze levenshouding en daarnaast tante en familie in hun waarde laten. Discussie is eigenlijk niet mogelijk en de polarisatie zoals die momenteel  in de wereld is, ervaar ik daar op huiskamerniveau. De balans is dat we allebei zeggen wat we vinden en het daarbij laten. We houden veel van elkaar.

We gingen met elkaar naar de kerk. Door mijn kerkgang vanaf 2023 in Huizinge was de familie hoopvol gestemd dat we op dat punt dichter bij elkaar waren gekomen maar toen ze na vragen hoorden dat mijn Bijbellezen en bidden nog niet het echte niveau had bereikt van een oprecht gelovige was die verwachting snel ter ziele. Overigens keek tante wel met enige heimwee online naar de kerk van Huizinge en hoorde het orgelspel met ontroering aan. Dat miste ze.
Maar goed… ik ging zo open minded mogelijk met de familie mee naar één van de 110 kerken in de plaats waar ze woonde. Een kerk ‘waar iedereen welkom is en je kon komen zoals je bent want niemand is perfect en God is goed’, een zijtak van de Baptisten.
We kwamen aan bij een gebouw dat op een distributiecentrum leek maar… het was de kerk gecombineerd met een sporthal. De ontvangst was dan ook in het sportgedeelte en daar hadden ze koffie die je kon meenemen in de kerk.
Bij de ingang van de kerk stond een doos met oordoppen, iets wat mij verbaasde want we kwamen toch om iets te horen. Wat bleek, de muziek was daar iets anders dan in Huizinge, met microfoon, versterkers en popachtige opwekkingsliederen die luid uit de boxen kwamen… vandaar die doppen.
De zaal zelf was vergelijkbaar met een bioscoopzaal. Op een enorm doek werden de teksten en afbeeldingen via een soort powerpoint geprojecteerd.
Geen ‘papierverspilling’ dus zoals in Huizinge, alhoewel de energie van zo’n beeldscherm ook wat zal kosten. Je kon in een klein zwembad à la minute worden gedoopt, wat meteen op het beeldscherm te zien was.
Iedereen was ontzettend aardig en het sociale aspect  heel groot.
Maar… wat voelde ik mij leeg worden en ik werd me weer zo bewust dat juist de combinatie van de schoonheid van omgeving, van woorden en muziek, de ruimte van denkbeelden als voedsel voor mijn ziel zijn. Ik besefte heel goed dat Huizinge een bubbel is, maar ook waarom ik er ben.
Maar… voor mijn familie is hun kerk dat ook. Het was weer laveren in antwoorden toen ze vroegen hoe ik het vond.

Toen ik naar huis ging, gaf tante mij iets mee, de trouwbijbel van haar ouders. Als aanmoediging om weer in de bijbel te gaan lezen? Ze gaf er geen antwoord op toen ik het vroeg.

Er zijn momenten in het leven dat je oordoppen in wilt doen  en soms moet je ze uit laten.

Aria Hoogendoorn