Wat Barbara ooit begon, organiseert inmiddels Caroline: de jaarlijkse stiltetocht op het Wad, voor een gemêleerde groep van gemeenteleden en andere belangstellenden. In twaalf uur vloed-eb-vloed van Lauwersoog naar Schier en weer terug. Vorige week ging ik voor het eerst mee en vond de formule een verademing. De eerste helft van de tocht wordt er niet gepraat. Iedereen zoekt een fijn plekje op de boot en de schipper vaart. Urenlang wiegt het schip je, terwijl de golven en de wolken de onafgebroken stroom van woorden uit je hoofd proberen te verdrijven. Dolce far niente, zalig niets doen.

Na een uur of vier varen belanden we via een laddertje op de oostpunt van Schiermonnikoog, waar we in groepjes uiteenwaaieren. Het Noordzeestrand ligt zo dicht bij de Waddenzee dat ik er wat gedesoriënteerd van raak. Maar helmgras, zand, branding, schelpen… de bekende strandelementen, geven als altijd een feestelijk eilandgevoel.

Om vijf uur monsteren we weer aan voor de terugtocht. In de namiddagzon blijf ik nog wat mijmeren op het dek en daarna genieten we met z’n allen, gezellig kletsend in de roef of alleen, met een bordje op het dek, van het avondeten. De bonte mengeling van meegebrachte gerechten weerspiegelt zwijgend de avonturen van deze dag.

Fenneke Colstee