Aan het eind van de serie kerkdiensten met als thema ‘Prediker’ mijmert Karel van Hoestenberghe na over een van die diensten.
Gera zingt het zo mooi. Er is een tijd om lief te hebben en een tijd om te haten. Er is een tijd voor oorlog en een tijd voor vrede. Prediker kijkt er niet naast, zegt Just. En vult aan met nog meer Prediker. Kort samengevat: er is enkel leegte. Is het niet hier op aarde een grote leegte dat rechtvaardigen ten deel vallen wat zondaars verdienen, en zondaars wat rechtvaardigen verdienen? Ook dat is leegte. Maar Prediker gaat door. Met de vreugde te prijzen. Niets is beter voor de mens dan zich aan eten en drinken te goed doen. Is prediker een pessimist en hedonist, vraag ik mij af. Neen, zegt Just. Hij is een realist. Leuk is het niet altijd hier op aarde. Er gaat veel mis, oorlog en onrecht komen altijd weer. Dat zegt Prediker, omdat het nu eenmaal zo is. Wat kunnen wij ermee? Wel, dan voegt Prediker er aan toe: leven met de vogels, met de planten, met de mensen. Een oproep om het leven te leven, voorbij de leegte. Ik luister, begrijp het wel een beetje, maar begrijp het ook weer niet. Het is verwarrend. Salomon wordt er bij gehaald, met zijn wijze spreuken en liederen. Maar toch, het blijft wel iets vreemd, op afstand, voor mij. Tot ik na de dienst een praatje maak met Barbara over de tuin. Zij legt mij uit dat de vogels moe zijn, in september, van al dat eieren leggen, al dat gebroed en voeden van jongeren en beschermen van die kleintjes. En nu zijn ze in de rui, ze zijn kwetsbaar voor roofvogels, laten zich niet zien. Maar wacht maar, straks later in de herfst komen ze terug of trekken naar het zuiden en dan komen broeders en zusters uit het noorden hierheen, de koperwieken, de merels en lijsters.
Wat een leven is dat. Ja dat begrijp ik heel goed. Wegstoppen voor de rovers, en dan straks weer naar de voederplanken om de vreugde van eten en drinken. Om van het leven, hier en nu, te genieten. Wat mij weer brengt bij een gedicht dat hier in onze tuin gebeiteld stond: Je zocht te ver. Wat je zoekt is hier.
Geef elkaar de ruimte is de titel van de informatie die op de website staat van PKN Nederland.
Vanaf zaterdag 25 september voert de rijksoverheid opnieuw versoepelingen door van de Covid-19 maatregelen.
Het advies van CIO (INTERKERKELIJK CONTACT IN OVERHEIDSZAKEN) aan de aangesloten 31 kerkgenootschappen over deze aanpassingen die op 25 september zijn ingegaan bevat o.a. de volgende aandachtspunten:
De anderhalvemetermaatregel is niet meer verplicht. Wel benadrukt de overheid dat het verstandig is ‘gepast afstand’ te houden;
de registratieplicht en gezondheidscheck vervalt;
voor het bijwonen van kerkdiensten is een coronatoegangsbewijs niet verplicht.
De basisregels blijven onverminderd van belang, omdat het coronavirus immers niet weg is:
Handen wassen, geen handen schudden, hoesten en niezen in de elleboog;
thuisblijven en testen bij klachten;
zorgen voor voldoende frisse lucht in binnenruimtes;
de basisregel “verplicht 1,5 meter afstand houden” verandert in een dringend advies om gepaste afstand te houden. Het blijft verstandig om elkaar de ruimte te geven;
Bij begroeten nog geen handen schudden.
Deze basisregels helpen aantoonbaar om besmetting te voorkomen
De redactie van de Nieuwsbrief heeft aan de voorgangers gevraagd om bij de schilderijen langs de zuidmuur van de kerk een meditatie te schrijven. Een leuke opdracht. Ik zie de schilderijen al jaren, maar zo goed als ik er nu voor ben gaan zitten had ik nog niet eerder gedaan. Dat deed ik letterlijk, in de bank onder het schilderij van de Aankondiging aan Maria met mijn laptop. En maar kijken, en kijken, en kijken, een hele zaterdagochtend. Het was heerlijk.
Dit is wat ik op 21 augustus zag op het schilderij “de aankondiging aan Maria”:
De eerste die mij opvalt is Maria. Ik weet dat zij het is, omdat de reeks schilderijen “de tien blijde geheimen” heet. De geheimen beginnen met de aankondiging van de geboorte van Jezus aan Maria. Michael Reynolds, de schilder, zet mij op mijn verkeerde been, omdat ik Maria in het blauw verwacht. Op bijna alle schilderijen van deze reeks staat Maria, en altijd in het zwart, van top tot teen. Zwart van de rouw? Als Reynolds dat bedoelt, dan begrijp ik hem wel. Maria’s leven is geen gewoon meisjesleven. Haar ouders zijn al overleden. Maria is volgens een apocrief evangelie (het kind-evangelie van Jacobus) opgegroeid in de tempel, vanaf haar derde jaar. Ze was daar gelukkig, maar moest vertrekken toen ze van meisje vrouw werd. We zien haar op het schilderij op een moment dat ze alleen is. Ze bevindt zich op een vloertje dat met bonte estriken is betegeld. Waar is ze eigenlijk? Ze is buiten, het vloertje ligt op een grasveld met bloemen en achter haar rug is een indrukwekkend blauw gebouw met kantelen. Het heeft iets van een kasteel, maar zou ook de tempel kunnen zijn. Als dat zo is, dan is Maria misschien op het plein voor de tempel op het moment dat haar leven op het punt staat nog een keer helemaal van koers te veranderen. Reynolds volgt de verhalen van Lucas (en misschien Jacobus) niet precies, maar ik kan hem nog volgen: de tempel blijft haar trekken, maar ze mag er niet meer in. Op deze dag is ze heel vroeg naar de tempel gegaan, er zijn nog geen andere mensen. Ze heeft een kussentje meegebracht om te kunnen bidden, zo dicht mogelijk bij de plek waar ze zich zo verbonden met God heeft gevoeld, alle jaren van haar kindzijn. Ze zoekt misschien nog wat, in de vroegte, alleen. Waar zal ze haar plekje vinden? Dan voelt ze wat, er straalt iets uit de hemel, die goud oplicht. Een stralend witte bundel licht komt haar tegen uit de hemel, zó stralend, dat ze neerknielt met haar rug half ernaar toe gewend. Meer dan dat ze hem ziet, voelt ze de geest van God, als een duif bij haar neerdalen.
Wat zou dit betekenen?
Maria is een rustig meisje, jarenlang heeft ze zich thuisgevoeld in de nabijheid van God. Volgens de verhalen kwamen de engelen in de tempel voor haar zorgen en brachten ze haar voedsel. Ze weet misschien wel beter hoe ze moet luisteren naar de stem van God, dan naar die van mensen. De duif, de geest van God, daalt af in de lichtstraal, alsof hij wordt afgeschoten. Hij vliegt niet, daar heeft hij ook geen ruimte voor binnen de straal. Met de kop vooruit komt hij aan suizen. Hoe dit moet aflopen? Ik heb geen idee hoe de schilder zich dat voorstelde, zou hij de geest van God met een hersenschudding, of erger, op de tegelvloer laten neerstorten, of zou hij op tijd remmen? Misschien staat hij hier, precies naast het rechteroor van Maria, stil en vertelt hij zijn boodschap: “Maria, je hebt genade gevonden in mijn ogen. En zie, je zult zwanger worden en een zoon baren, en je zult hem de naam Jezus geven.” God heeft ook twaalf engeltjes meegezonden met de lichtstraal. De engeltjes zien er niet erg engelachtig uit, ze hebben geen vleugels, geen lichtend witte kleren, en ze zijn helemaal niet bovenaards mooi. Ze lijken een beetje dwarrelig te bewegen. Eentje, in een blauwe jurk, lijkt van de lichtstraal af te glijden als van een trapleuning, of een glijbaan. Een rood-gerokte veegt, terwijl hij op zijn kop hangt, nog een laatste stofje van de straal voordat die bij Maria aankomt. Een andere, in het geel gekleed, hangt met nonchalant gekruiste enkels aan een kanteel op de hoek van de tempel. Ze kijken alle kanten op, maar niet naar Maria, niet naar de hemel, niet naar de tempel, en niet naar de toeschouwer. Toch zijn ze er, alle twaalf. Maria is niet alleen. Ze bemoeien zich niet nadrukkelijk met haar, maar ze zijn er wel. Misschien blijven ze nog wel even bij haar, als de lichtstraal uitgestraald is. Gewoon, een beetje rondhangen, een liedje fluiten, wat neuriën, wellicht, en als Maria het wil, iets zeggen. Misschien vertellen zij de meer huishoudelijke dingen, bijvoorbeeld: “Maria, jouw verwant Elisabeth is ook zwanger, ook van een kind van God. Als het jou prettig lijkt kun je haar misschien opzoeken, zij is al zes maanden heen.” Maria zit geknield op haar kussen, heel rustig, met een hand op haar borst en een hand licht geheven. Ze straalt uit: het is goed, het zal geschieden naar uw woord.
Het was een gastpredikant. Na de dienst sprak hij me aan. “U heeft vorig jaar grote indruk gemaakt op mijn vrouw. Ze is er vandaag niet bij…” Het was de tweede dienst die ik speelde waarin de hele gemeente weer alles mee zong, of in ieder geval mee mócht zingen. Je hoort boven nooit precies of iedereen echt meedoet. Ook de eerste dienst die ik speelde hadden we een gastpredikant. Ik begrijp dat trouwens niet. We hebben in Huizinge een club van 7 voorgangers en dan lukt het kennelijk niet om de zomermaanden in te vullen. In één van mijn vorige woonplaatsen hadden we één dominee, en die preekte het hele jaar, vaak ook twee keer per zondag. Alleen in de zomer hadden we drie weken vreemdelingen op de kansel. En gastorganisten hebben we hier al helemaal niet nodig! Die eerste zondag zongen we uit ‘Eva’s lied’. Het is een bundel met 99 liederen. Ze zijn alle geschreven door vrouwen. Het was een initiatief van ‘Vrouw en Woord’ (een blad dat werd uitgegeven door het platform ‘De vrouw in kerk en samenleving’ dat weer een onderdeel was van de Raad van Kerken) in reactie op het “eenzijdig mannelijke karakter van het Liedboek voor de Kerken.” (Overigens: nadat Sifan Hassan twee gouden en een bronzen plak won in Tokyo las ik opeens in Trouw dat ze een feministe is. Ik wist dat niet. Ik dacht gewoon een hardloopster…) Ik wist van het bestaan van Eva’s bundel, al vind ik hem niet in de verzameling die ik in mijn boekenkast heb staan. Het eerste deel verscheen in 1984 en één van de componistes die er aan meewerkte was een oud-studiegenote van me, met wie ik me ooit door de solfège-opdrachten op het conservatorium had heen geworsteld. We zongen een mooie zegen aan het eind van de dienst, en ergens aan het begin stond het lied ‘‘k Zou zo graag een ketting rijgen’ op de liturgie. Typisch een lied voor vrouwen en meisjes denk ik dan als man, maar dat is vast een verkeerde gedachte, in ieder geval niet geëmancipeerd natuurlijk! Er komen namen van vrouwen langs die in de Bijbel van belang waren, zoals Martha, Lydia, Ruth, Bathseba, Hagar. In het eerste couplet zongen we ook van Debora, met een wat wonderlijke klemtoon op Débora. Ook de naam Salomé kwam er in voor, de vrouw die de onthoofding van Johannes de Doper organiseerde. Ze had zeker een belangrijke rol in de Bijbel, maar om haar nou als rolmodel te bezingen… Eerlijk gezegd vond ik het een wat knullig geheel, en ik was enigszins verbaasd over het enthousiasme waarmee de kerkgangers het liedje meezongen. Maar, zo bedacht ik mij, dat komt natuurlijk omdat we in Huizinge zo ruimdenkend zijn. Het is ons niet gauw te gek! In een toelichting bij het versje, op kerkliedwiki.nl, lees ik dat “de namen kunnen worden aangepast aan de gelegenheid waarbij het gebruikt wordt.” Dat had de voorganger, die uiteraard een voorgangster was, ook enthousiast gedaan, en zo kon het gebeuren dat we in het laatste couplet geacht werden te zingen: “Al een stevig koord met kralen / zijn wij deel van Gods verhalen / Reint, Kees en Barbara / wij, in de Gloria!” De meerderheid in dit rijtje bestaat in ieder geval niet uit vrouwen… Uiteraard heb ik het lied braaf begeleid. Maar bij de derde regel heb ik me toch maar wat afzijdig gehouden, en de gemeente a capella Reint, mezelf en Barbara horen bezingen. Een vreemde ervaring. Beide zondagen regende het wat en dronken we weer in het koor koffie. Mijn sigaar rookte ik buiten. Daar sprak ik de voorganger die me vertelde dat ik zo’n indruk op zijn vrouw had gemaakt: “Een organist die na de dienst buiten de kerk een sigaartje rookt, ze vond het fantastisch…”
Nadat we in de coronatijd niet zongen, en sinds Pinksteren voorzichtig met een klein clubje de lofzang aanhieven, is op 24 augustus de complete cantorij weer gestart met de repetities. We zijn ontzettend blij dat dat weer kan. We staan in een grote kring, niet op anderhalve meter, maar toch wel op driekwart meter van elkaar, en doen vreselijk onze best. Dat moet ook wel, want om te laten weten dat we zijn begonnen hebben we gelijk drie momenten gepland waarop we van ons zullen laten horen.
We zingen twee keer in een dienst (op 19 september en op 31 oktober), en, op uitnodiging van de Orgelcommissie Middelstum/Huizinge, werken we als cantorij mee aan een concert op 3 oktober, des avonds om half acht. Onder het motto ‘Eén zondag, twee cantates’ voeren we die avond twee Huizinger cantates uit. De Paradijscantate en de Jonacantate. Van beide stukken is de tekst van de hand van Barbara de Beaufort en de muziek van ondergetekende. Gera van der Hoek, Ans van Dam, Hinrick Klugkist en Jan Smid vervullen solorollen. Koor en solisten worden begeleid door orgel en de sopraansax van Jolanda Tuma. Naast de cantates (die ieder zo’n 25 minuten duren) klinkt orgelmuziek van Bach en, in dit Sweelinckjaar, van Jan Pieterszoon Sweelinck (1562-1621), alsmede wellicht een improvisatie. Omdat we, op het moment van het verschijnen van deze nieuwsbrief, nog niet exact weten wat er kan en wat er niet kan (qua bezoekersaantallen), heeft de orgelcommissie besloten de kaartverkoop vooraf te doen plaatsvinden. Via bijgaande link kunnen kaarten worden besteld, en op die manier weet u zich verzekerd van een plaats in de kerk. https://www.ticketkantoor.nl/shop/Huizinge
De ‘commissie vorming en toerusting’ is weer voorzichtig begonnen met de invulling voor het nieuwe seizoen. Er staat van alles in de steigers, maar u kunt in ieder geval de volgende data noteren:
Maandagavond 27 september: Kees Reinders zal ons het volksverhaal vertellen van de overtocht der zielen.
K. ter Laan noemt dit verhaal in zijn boek Groninger Volksleven een mythe, een overlevering die betrekking heeft op het goddelijke. Dit verhaal is in de Griekse mythologie bekend als ‘Charon de veerman van de Styx’. Charon, een god uit de Griekse mythologie, was de veerman van de dood. Hij moest de doden begeleiden bij hun overtocht van de rivier de Styx naar het dodenrijk.
Kees Reinders zal ons op zijn onnavolgbare wijze in het Gronings vertellen van de overtocht der zielen in onze eigen omgeving: ‘de vouerman mit peerd en woagen woonde in de buurt van Waarvm en ‘t schip lag ook achter Waarvm’.
De avond begint om 19.45 uur in ‘t Ol Schoultje. De vertelling duurt ongeveer een half uur, na afloop is er ruimschoots tijd voor vragen enz.
U kunt zich tot 23 september opgeven bij Betty van der Molen, graag per mail: bvandermolen2017@gmail.com
Donderdagavond 21 oktober: Reint Wobbes zal een lezing houden over de geschiedenis van de kerk van Huizinge met speciale aandacht voor de kerkboerderij. De boerderij is een wezenlijk onderdeel van de financiële huishouding van onze gemeente. Het leek ons daarom mooi om hierover wat achtergrondinformatie te verschaffen en zo een en ander wat meer onder de aandacht te brengen. Reint Wobbes is natuurlijk dé persoon die ons daarover kan vertellen.
De avond begint om 19.45 uur in ‘t Ol Schoultje.
U kunt zich opgeven bij Gera van der Hoek, het liefst per mail: gera.vdhoek@tele2.nl
Een terugblik op de afgelopen periode waarin we geen fysieke kerkdiensten konden houden.
Beste gemeenteleden en allen die zich met ons verbonden voelen,
We zijn blij dat er steeds minder Covid-19-besmettingen zijn en dat de opnames op de IC’s en verpleegafdelingen van het ziekenhuis aan het afnemen zijn.
Daardoor en omdat al velen van ons zijn gevaccineerd, is het gelukkig weer mogelijk om kerkdiensten met 30 bezoekers te houden. Het ziet ernaar uit dat we dat aantal binnenkort los kunnen laten en dat we zelfs weer voorzichtig kunnen beginnen met zingen. Stapje voor stapje zien we uit naar ‘normaal’, alhoewel we nog niet weten hoe dat precies zal zijn. De tijd zal het leren nietwaar?
We zijn in ieder geval ontzettend blij met de situatie zoals die nu is, maar kijken zeker met dankbaarheid terug op de lockdown-periode, die achter ons ligt, op hoe er met inzet van velen mooie diensten zijn gemaakt die op zondagochtend op ons YouTube-kanaal, te beluisteren waren.
Toen we eind november 2020 plotseling weer moesten stoppen met de kerkdiensten met bezoekers, waren de diensten voor december al in voorbereiding. Hoe het zo gekomen is weet ik niet meer, maar we zijn toen de diensten gaan opnemen op de zaterdagochtenden zodat ze op zondagochtend om 9.30 uur beluisterd konden worden. Dat bleek een goed concept, de routine ging steeds beter en ook de uitvoering werd steeds professioneler.
Graag wil ik namens de kerkenraad grote waardering en heel veel dank uitspreken naar iedereen die heeft meegewerkt om deze diensten mogelijk te maken.
Alle voorgangers die bereid waren om op zaterdagochtend naar de kerk te komen, de kerkenraadsleden die bij toerbeurt hun functie vervulden, Reint voor het verwarmen van de kerk, Martje en Roely voor de mooie boeketten bloemen, uiteraard de organisten Kees en Jan, de begeleiding op saxofoon door Jolanda en het maken van de opnames door Hinrick.
Zonder ook maar iemand iets te kort te willen doen wil ik Kees, Jolanda en Hinrick in het bijzonder bedanken.
Hinrick die de opnames maakte en monteerde, hetgeen meerdere uren per dienst in beslag nam. Geweldig dat je dat deed en doet Hinrick, want het gaat immers gewoon door. Petje af.
Veel bewondering voor jou, Kees. Ondanks de moeilijke en zware tijd voor, tijdens en na de operatie van Gera speelde je het telkens weer klaar om prachtige muzikale omlijstingen voor de diensten te maken. Zo mooi met de vele keren dat Jolanda meespeelde op saxofoon. Geweldig van jou Jolanda, heel veel dank ook voor jouw inzet.
Nu gaan we vol goede moed nieuwe tijden tegemoet, waarin we al in de vorm van medewerking van enkele cantorijleden, een mooie Pinksterdienst vierden. Zo fijn, Gera, dat je daar alweer aan mee kon doen en dat je zelfs al solo hebt meegewerkt in de een na laatste online kerkdienst.
Wie zou niet graag eens door de hemelpoort willen gaan en het paradijs betreden? Niet per se als uitverkorene, maar gewoon, voor een bezoekje? Zelfs voor de meest rechtschapen Christenmens lijkt dat geen sinecure, maar in een bos bij het Friese Mildam kan het. Zomaar, gratis voor niks. Louis Le Roy (1924-2012) heeft daar gedurende tientallen jaren met ontelbaar veel afgekeurde en overtollige bakstenen, klinkers, trottoirbanden, sierbogen en andere steenachtige materialen een wanordelijk paradijsje geschapen. Betreden kan je het door een reusachtige poort, gebouwd van op elkaar gestapelde tegels, die boven de toegang is voorzien van een steen met daarop een vrijwel onleesbare tekst die, bij aandachtige beschouwing, ‘PORTA COELI’ blijkt te luiden. In het bos achter de poort bevindt zich de ecokathedraal, een overwoekerd doolhof waar orde en chaos, opbouw en afbraak, het complete en het onvolledige verrassend vervlochten zijn. Zwervend door de mysterieuze wildernis stuit je op intrigerende bouwwerken die doen denken aan megalithische heiligdommen, sacrale offerplaatsen, Yukateekse piramides of prehistorische menhirs.
In de jaren ’70 werd landschapsarchitect Le Roy bekend door zijn boek Natuur uitschakelen, natuur inschakelen. Hij propageerde ‘wild tuinieren’, onder het motto ‘onkruid bestaat niet’. Niet beheersing en manipulatie van de natuur stonden centraal, maar het vrije spel van harmonie en frictie tussen mens en natuur. Zijn tuinen oogden grillig, niet de tuinierende mens had er de regie, toevalligheden regeerden. Biodiversiteit kwam tot stand door variaties in grondsoort, vochtigheid en droogte, zonlicht en schaduw, soortenrijkdom door preferenties van insecten en hoogteverschillen in steenstapelingen. Le Roy’s ideeën vonden hier en daar navolging: in de Groningse wijk Lewenborg, in de wijk Heerenveen-midden, bij de kunstenaar Erik Terlouw in Godlinze en op andere plaatsen.
Moe van beknotting door regeltjes en voorschriften kocht Le Roy uiteindelijk een paar hectare bos in Mildam om daar in volle vrijheid zijn magistrale ecokathedraal te laten verrijzen. Zijn schepping is niet af en zal dat nooit zijn, want de inwerking van de tijd is essentieel. Niet toevallig is het beheer dan ook in handen van de Stichting Tijd.
Nog steeds inspireert Le Roy. Zo is onlangs ‘Bamboeman’ Remmo Georgius uit Kloosterburen gegrepen geraakt door zijn ideeën. Op een lap grond in Grijssloot bij Leens bouwt hij een eigen ecokathedraal. We fietsen er zo nu en dan langs om te zien hoe het vordert.
Dat we er laatst een grasmaaimachine aantroffen, baart ons zorgen.
Vele maanden zaten we daar: ieder achter ons eigen scherm, om de kerkdiensten te kunnen meemaken. Maar die diensten kwamen niet vanzelf op YouTube terecht. Daarom een interview met Hinrick, ons eenpersoons opnameteam, die dit alles vanachter zijn eigen scherm mogelijk maakt.
Hinrick, hoe is het eigenlijk zo gekomen?
Op 4 maart 2016 is er een YouTube-account aangemaakt door Frank Colstee. Hij plaatste een oproepje in de nieuwsbrief en, samen met Reint, meldde ik me aan. Met het programma Picasa (Frank) bleek het bijvoorbeeld lastig om liturgie en geluid samen te laten vallen en deze op het juiste moment in de geluidsopname te plakken. Reints apparatuur bleek niet helemaal tegen de moderne tijd opgewassen en ik gebruikte weer een ander programma, iMovie van Apple. Dus ja, toen bleef ik over en ben het maar blijven doen. Met heel veel plezier! Er staan inmiddels 349 video’s op ons kanaal, en we hebben 102 abonnees (vóór corona ongeveer 50). En we hebben 44.000 views gehad sinds 2016. Tot zover de getallen.
Vóór corona nam ik alleen het geluid op met een apparaatje naast de collectezakken (wat mis ik die rondgaande belletjes) en monteerde er daarna foto’s van de liturgie overheen. Nu staan er twee telefoontjes op een statief bij, voor wat beeldvariatie.
Het programma ‘Overwegend muziek’ begon in ik meen april 2020 en ging door tot juni van dat jaar.
In december 2020 begonnen we met het opnemen van de kerkdiensten op zaterdagmorgen en het uitzenden ervan op zondagmorgen, tot Pinksteren dit jaar. Ik mis het, die -bijna- privé-concerten op zaterdagmorgen in een tijd dat er geen orkestzaal open was, en het openbaarde zich in Huizinge dankzij het muziekschrijvende monnikenwerk van Kees en de muzikaliteit ook van Jolanda en Gera. Eigenlijk ook wel een wonderlijke eer, dat je daarna die muziek meeneemt naar huis en dan vrijelijk mag gaan knutselen.
Hoeveel tijd besteed je gemiddeld per dienst aan monteren en opladen?
Nu ik met verschillende camera’s werk is dat meestal iets langer dan daarvoor. Beeld en geluid moeten niet uiteenlopen, maar dat doet het na een minuut of vier wel, dus moet je een ‘knipje’ doen of van beeld wisselen. Reken een uur of drie, met uitschieters naar vier of vijf uur. Maar dan ben ik tegelijkertijd ook lekker de dienst aan het terugluisteren. De charme van het opnemen op onze wijze is dat het voor de kerkbezoeker niet beeldbepalend is. Dat we geen headsets, kabelbrij en mengtafels in de kerk hebben, maar slechts een telefoontje of een geluidsrecorder op een ‘stokje’, daarin huist de eenvoud. Die moderne groteskheid past ook niet in onze kerk uit de dertiende eeuw. Als je zulke apparatuur wel hebt, zit je alleen maar als opnametechnicus bij de dienst en beleef je de dienst zelf niet.
Wat was voor jou een bijzonder moment?
De opname en montage van de uitvaartdienstvan Janny Meems. Ik heb toen van haar facebookpagina enige schilderijtjes afgehaald die ze zelf had gemaakt en die erin gemonteerd.
Ook de Paascyclus vond ik heel bijzonder. Nog niet eens op het moment zelf misschien, dan ben ik toch druk met opnemen, maar daarna, toen ik het geheel terugzag, ontroerend.
Krijg je wel eens iets terug van de luisteraars?
Niet vaak, soms wel. Bijvoorbeeld als de kwaliteit niet goed is. In zo’n geval (tip!) kun je in YouTube rechtsonder kijken bij Instellingen, dan naar Quality, en instellen op 1080p.
Heb je hier een opleiding voor gehad?
Nee joh! Hoewel? Op de lagere school: knippen en plakken. Ach nee, zulke dingen vogel ik al doende uit. Ik werk momenteel met iMovie; in de toekomst wil ik nog wel eens naar een professioneler programma (Final Cut Pro) kijken.
Wanneer is een opname voor jou geslaagd?
Ik heb eigenlijk nooit dat ik denk: dit was weer helemaal niets. Wel een keer gehad dat Jan Smid opbelde dat hij alleen maar zwart beeld kreeg. Toen heb ik ‘m opnieuw ingeladen. En o ja, een andere keer stond Caroline haar dienst er maar half op. Toen heeft ze nog een halve preek en gebeden overgedaan bij mij thuis op de (kerk)bank. (Hinrick heeft inderdaad een prachtige Engelse kerkbank in zijn kamer staan, BdB). En jaren geleden stond ik vreemd te kijken naar een lege opname, had ik bij het opschroeven van het recordertje een schuifje verschoven. Sindsdien doe ik altijd een klein testje van tevoren. Ach en gisteren, 6 juni had ik een camera zo neergezet dat Andries achter een kelkje van licht verdween, niet handig, gelukkig zoom je dan maar in op de vrouwencantorij.
Kijk je wel eens naar hoe andere kerken het doen?
Soms. En dan ben ik zo blij met Kees, Jan, Gera en Jolanda, zodat we in andere tijden, dezelfde sfeer kunnen laten doorklinken. Ik weet dat een paar conservatoriumstudenten regelmatig even online kijken hoe onze organisten omgaan met de liederen.
Vind je het niet belastend, om altijd aan de beurt te zijn?
Nee, ik doe het graag. Iedereen doet wat hij of zij kan, dat is juist zo fijn hier. En ik geniet van de kleine creatieve ingrepen: de juiste foto ergens bij zoeken, maar wel zo dat het klopt met de Huizinger sfeer. Zo’n filmpje als laatst van het dauwtrappen op Hemelvaartsdag is daar een aardig voorbeeld van, denk ik.
In de vorige nieuwsbrief heeft de kerkenraad het al benoemd om, als het kan, de diensten op te gaan starten op 1e Pinksterdag. Welnu: de kerkenraad durft het aan om met ingang van zondag 23 mei, op 1e Pinksterdag, weer te beginnen met kerkdiensten met bezoekers!
Omdat al het grootste deel van onze gemeenteleden de eerste vaccinatie heeft gehad, achten wij het verantwoord met inachtneming van alle maatregelen weer te starten. Maar er mag nog niet gezongen worden. Daarom is het natuurlijk des te mooier dat een groepje zangers uit de cantorij meewerkt aan de dienst op 1e Pinksterdag. We hopen dat er gauw meer mogelijk is in de diensten en dat dan de gehele cantorij weer kan repeteren en als vanouds in haar geheel kan meewerken aan de diensten.
Net als in de afgelopen periode het geval was, wordt het begin en einde van de dienst met beeld uitgezonden op YouTube, zodat mensen thuis de bemoediging en de zegen niet alleen horen maar ook zien.
Voorlopig krijgt u de orde van dienst ook per mail toegestuurd, omdat we de diensten nog niet met iedereen tegelijk kunnen bezoeken. Er geldt nog steeds een maximum van 30 personen en 1,5 meter afstand.
Het koffiedrinken na afloop van de dienst is nog niet aan de orde. We hopen op uw begrip hiervoor.
Om ons geheugen wat op te frissen volgt hieronder nog maar eens het protocol:
Corona-protocol kerkdiensten Huizinge per mei 2021
(een combinatie van overheidsregels en PKN-richtlijnen)
Uitgangspunten:
• Er geldt een maximaal aantal personen van 30;
• tussen de kerkgangers dient anderhalve meter afstand gewaarborgd te worden;
• huisgenoten mogen naast elkaar zitten;
• vooralsnog is er nog geen mogelijkheid voor het delen van brood & wijn;
• gemeentezang is nog niet mogelijk; wel mogen er een aantal voorzangers (enkele leden van de cantorij) het zingen verzorgen;
• de organist overlegt met de voorganger over de te spelen muziek/liederen;
• er zijn geen collectes, ook geen schaalcollectes;
• de opzet van de liturgie is als gebruikelijk, maar de dienst duurt korter;
• bij keelpijn en/of verkoudheid, en bij koorts blijft u thuis.
Logistieke maatregelen:
• De gemeenteleden en de vaste groep belangstellenden wordt gevraagd zich per dienst op te geven op het e-mailadres: pghuizinge.aanmelden@gmail.com
• wie geplaatst is krijgt daarvan bericht;
• Het opgeven voor de dienst op 1e Pinksterdag kan vanaf 17 mei.
• Tot er wat meer mogelijk is, mag u maximaal drie keer achtereen een dienst in Huizinge bijwonen. Zo wordt het voor iedereen mogelijk de dienst niet alleen online maar ook in het echt te bezoeken.
• Per dienst zijn naast de ouderling van dienst en de afkondiger ten hoogste één of twee andere kerkenraadsleden aanwezig;
• twee kerkenraadsleden houden toezicht en wijzen de mensen hun plaats; er is een looproute aangegeven over het middenpad.
• Bij binnenkomst en verlaten van de kerk draagt iedereen mondkapjes. Ook ontsmet men bij binnenkomst de handen. De benodigdheden hiervoor liggen en hangen in de hal.
• De liturgie-boekjes liggen klaar op de banken en stoelen en geven de juiste plaatsen aan;
• liggen er twee of meer boekjes naast elkaar, dan betekent dat, dat daar een echtpaar of huisgenoten uit één gezin plaatsnemen.
• De kerkgangers wachten buiten, met gepaste onderlinge afstand, en worden één voor één of per tweetal binnengelaten en naar hun plaats verwezen; de kerk wordt van voor (koor) naar achter (hal) gevuld.
• De afkondiger haalt als iedereen zit de voorganger en de ouderling van dienst op uit de consistorie;
• de afkondiger, de ouderling van dienst en voorganger lopen naar hun plaatsen;
• na de afkondigingen, het aansteken van de leeskaarsen en het stil gebed groet de ouderling van dienst de voorganger en gaat de voorganger naar de preekstoel;
• na afloop lopen de voorganger en de ouderling van dienst naar de consistorie en wordt de kerk op aanwijzing van de dienstdoende kerkenraadsleden van achter (hal) naar voor (koor) verlaten.
• Tot nadere berichtgeving is er na afloop van de dienst GEEN koffiedrinken.
• Gebruik van het toilet graag alleen bij hoge nood; er zijn papieren handdoekjes en desinfecterend middel aanwezig;
