Bescherming

Het ging op de radio over het Amsterdam Dance Event, kortweg ADE. Niet direct een ding voor mensen van mijn (en, geachte lezer, wellicht uw…) generatie. Er wordt met tienduizenden tegelijk feest gevierd, en men gaat behoorlijk uit het dak, daarbij geholpen door de enorme hoeveelheid drugs die rondgaat (een paar jaar geleden ging het om een omzet van vijf miljoen euro) en natuurlijk de muziek, en dan met name het volume daarvan.
We hebben het over een constante beat die je, naar het schijnt, niet alleen moet horen, maar die je, volgens een deejay die er verstand van had, ook moet kunnen voelen. Het probleem daarbij is dat het, ook als het al best goed hoorbaar is, nog een stuk harder moet om het ook echt te kunnen voelen. “De bassen moeten in je ingewanden trillen,” aldus de deejay, zelf in het bezit van luxe oordopjes.

Ikzelf hou van een stevige bas, vooral als die het fundament is van mooie harmonieën. Maar bij de muziek op het ADE is daar geen sprake van. Het is een soort doordenderen op een zich voortdurend herhalende puls, die je zou kunnen vergelijken met een eindeloos draaiende dieselmotor. Ik begrijp de lol ervan niet.
De organisatie gaat dit jaar iets doen aan die herrie. Niet dat ze het bij de bron aanpakken, en de muziek wat zachter zetten, nee, men probeert de bezoekers ervan te overtuigen toch vooral oordopjes te dragen. Want het is duidelijk dat de grote hoeveelheid decibellen die blijkbaar onvermijdelijk uit de luidsprekers moeten komen erg slecht zijn voor ons gehoor. Je kan zo maar gehoorbeschadiging oplopen. Dat kan een tijdelijke piep in het oor zijn (in mijn jeugd had ik die regelmatig in het weekend, na een bezoek aan een live popconcert in Renesse van Ekseption of de groep Titanic, met hun hit Sultana, wie kent ze nog…) maar als je pech hebt gaat die piep niet meer weg, en heb je dus last van tinnitus.

In de studio bij de deejay zat ook een oorlogsverslaggever, net terug uit het Midden-Oosten. Ook hij had persoonlijk aangemeten oordopjes, maar dat was om zijn gehoor te beschermen tegen heel andere geluiden. Ikzelf draag zo’n koptelefoonachtige gehoorbescherming als ik met mijn elektrische zaag in de weer ben, maar ook als ik assisteer bij het orgelstemmen in Huizinge. Dat vond ik eerst ook wat vreemd; bij het stemmen gaat het om de zuiverheid van de pijpen, dan moet je toch heel precies horen hoe ze klinken. Maar die kleine pijpjes van de Mixtuur, die zorgen voor de mooie zilveren top op het orgelgeluid, en ook die van de Cornet, klinken wel héél hard als je er, met de orgelkast open, vlakbij zit, vandaar. De stemmer zelf heeft ook oordopjes.

Maar het blijft in mijn ogen bizar, dat je op een evenement als het ADE kennelijk beschermd moet worden tegen juist datgene waar dat evenement om draait: de muziek. Volgens mij deugt er dan iets niet. Het zou toch ook heel vreemd zijn (ik gebruikte het voorbeeld vaker) als we een zonnebril zouden moeten opzetten om de kleuren van een mooi schilderij veilig te kunnen bekijken?
We rijden in het dorp 50 kilometer per uur. Als dat gevaarlijk wordt omdat het steeds drukker wordt, pakken we het probleem wél bij de bron aan: we maken er 30 van. Het zou toch heel raar zijn als we de voetgangers maar zouden adviseren zich met een helm te beschermen tegen die onverantwoord rijdende automobilisten…

Kees Steketee

Naar de kerk in Amerika

Het is goed om soms even helemaal uit je eigen bubbel te gaan om er daarna achter te komen waarom je eigenlijk in die bubbel bent.

In mijn geval gebeurde dat eind september toen ik een week naar Amerika ging voor familiebezoek. In de staat Tennessee woont de zus van mijn vader. Ze is bijna 90 en we hebben veel contact via de telefoon, maar elkaar zien en vasthouden was het doel van deze reis. Met haar leeftijd is tijd kostbaar. Ze woont nog met haar man en sinds kort naast het gezin van hun dochter.
Ik bezoek tante met tussenpozen van jaren en als ik bij haar ben, praten we vooral over ons leven, haar geschiedenis en onze familie in Nederland.
Gesprekken met een groot glas wijn erbij en alle tijd.
Door de afslagen in mijn tantes leven is ze terecht gekomen in de conservatieve hoek van Amerika, zowel politiek als religieus. Voor mij is dat altijd laveren tussen oprecht blijven over mijn links gedachtengoed  met een  ‘niet weten’ als religieuze levenshouding en daarnaast tante en familie in hun waarde laten. Discussie is eigenlijk niet mogelijk en de polarisatie zoals die momenteel  in de wereld is, ervaar ik daar op huiskamerniveau. De balans is dat we allebei zeggen wat we vinden en het daarbij laten. We houden veel van elkaar.

We gingen met elkaar naar de kerk. Door mijn kerkgang vanaf 2023 in Huizinge was de familie hoopvol gestemd dat we op dat punt dichter bij elkaar waren gekomen maar toen ze na vragen hoorden dat mijn Bijbellezen en bidden nog niet het echte niveau had bereikt van een oprecht gelovige was die verwachting snel ter ziele. Overigens keek tante wel met enige heimwee online naar de kerk van Huizinge en hoorde het orgelspel met ontroering aan. Dat miste ze.
Maar goed… ik ging zo open minded mogelijk met de familie mee naar één van de 110 kerken in de plaats waar ze woonde. Een kerk ‘waar iedereen welkom is en je kon komen zoals je bent want niemand is perfect en God is goed’, een zijtak van de Baptisten.
We kwamen aan bij een gebouw dat op een distributiecentrum leek maar… het was de kerk gecombineerd met een sporthal. De ontvangst was dan ook in het sportgedeelte en daar hadden ze koffie die je kon meenemen in de kerk.
Bij de ingang van de kerk stond een doos met oordoppen, iets wat mij verbaasde want we kwamen toch om iets te horen. Wat bleek, de muziek was daar iets anders dan in Huizinge, met microfoon, versterkers en popachtige opwekkingsliederen die luid uit de boxen kwamen… vandaar die doppen.
De zaal zelf was vergelijkbaar met een bioscoopzaal. Op een enorm doek werden de teksten en afbeeldingen via een soort powerpoint geprojecteerd.
Geen ‘papierverspilling’ dus zoals in Huizinge, alhoewel de energie van zo’n beeldscherm ook wat zal kosten. Je kon in een klein zwembad à la minute worden gedoopt, wat meteen op het beeldscherm te zien was.
Iedereen was ontzettend aardig en het sociale aspect  heel groot.
Maar… wat voelde ik mij leeg worden en ik werd me weer zo bewust dat juist de combinatie van de schoonheid van omgeving, van woorden en muziek, de ruimte van denkbeelden als voedsel voor mijn ziel zijn. Ik besefte heel goed dat Huizinge een bubbel is, maar ook waarom ik er ben.
Maar… voor mijn familie is hun kerk dat ook. Het was weer laveren in antwoorden toen ze vroegen hoe ik het vond.

Toen ik naar huis ging, gaf tante mij iets mee, de trouwbijbel van haar ouders. Als aanmoediging om weer in de bijbel te gaan lezen? Ze gaf er geen antwoord op toen ik het vroeg.

Er zijn momenten in het leven dat je oordoppen in wilt doen  en soms moet je ze uit laten.

Aria Hoogendoorn

Een speciale zondag, waarop we stilstaan bij wie ons ontvallen zijn. Ook daarvoor zijn we kerk. We noemen hun namen, en er wordt een kaars voor ieder van hen aangestoken.
Zo gedenken wij wie ons lief waren, wie we missen, soms al heel lang, soms nog maar pas.

Net als de afgelopen jaren zal de ouderling van dienst de kaarsen voor u aansteken.
Op een verzoek vanuit de gemeente mag de nabestaande van iemand die het afgelopen kerkelijk jaar (dus vanaf eind november 2023) is overleden zelf de kaars aansteken.
Dus als u mij de namen die u genoemd wilt hebben doorgeeft, vermeld dan alstublieft ook de datum van overlijden.

Deze keer zal de overdenking gaan over een tekst uit Prediker en een tekst uit Jesaja. Wat ze gemeen hebben, is dat het in beiden over een kringloop gaat. Kunnen en willen wij leven en sterven ook als een kringloop zien?

De Johannes de Dopercantorij zal haar medewerking verlenen aan deze dienst.

De diaconie zal een bedrag overmaken naar een bijzonder doel, de Bedside Singers:
Dit zijn vrijwilligers die zingen voor mensen die in hun laatste levensfase verkeren, in een hospice, verpleeghuis, ziekenhuis of thuis. Muziek voor de ziel op reis. 

Iedereen is van harte welkom in deze dienst, dus kent u iemand die misschien ook een overledene wil gedenken, nodig hem of haar vooral uit.

Graag de naam van uw dierbare doorgeven aan mij, per app, mail of telefoon, voor 15 november als dat lukt.

Hartelijke groet,
Barbara
barbaradebeaufort@gmail.com
06-48 96 85 70

Het is een week geleden als ik Grietje de afkondigingen hoor afkondigen: ‘Komende woensdag, 6 november, is het dankdag voor gewas en arbeid’. O, dan moet ik nog even proberen een werkwissel te ritselen, wat dankzij een welwillende collega middels een appje opgelost is, en in dank wordt aanvaard. Het is een katerige woensdagochtend, ik zoek naar m’n handschoenen, ongevonden. Liggen die wellicht nog op het koor in Huizinge? Besluit maar even lijn 61 te nemen. Stap in en zie hoe nog voor Kardinge, een taxi een tesla meer dan innig kust. Moet dat nou, op de vroege morgen zo obsceen op straat? We staan stil, maar stil is het niet. De tesladame komt uithuilen in de bus, waar twee UMCG-verpleegsters troostend zeggen ‘ach mevrouw, het is maar blik’. Ik probeer m’n gezicht in de plooi te houden dit ogenblik en blik terug op het moment dat mijn broertje ooit met de fiets gevallen was, met een gescheurde broek aan komt rijden en mijn vader hem ziet hem aankomen en begroet met de woorden ‘fiets stuk?’ Na vijfentwintig minuten bussen we verder richting trein waarvan de achterlichten al in De Westereen zijn. Ik app de schoonmaakster of zij het monumentale gebouw om acht uur wil openen. Aan de arbeid, maar het gewas ervan zie ik niet altijd groeien, het blijkt later aan de thematiek van de overdenking van Barbara te raken tijdens de dankdienst voor gewas en arbeid.

Dankbaar zijn voor de natuur die we ongemerkt onbedoeld tergen, of soms willens en wetens voor eigen gewin. Dankavond voor wat ons in het leven tegemoet bloeit, om niet. Zo denken er velen over, het koor is vol. Vol dankbare gezichten, gerechten uitgestald op weelderige schalen en borden. Ik schuif laat aan en zie uit m’n ooghoek scheef, schoof liggen. Een extraparlementaire preek straks? Heb wat Tom en Jerry-ijs meegenomen, koud krijg je het immers van die verkiezingsuitslag aan de overkant van de plas, die me vanmorgen vroeg aan het ontbijt koud op de maag viel. Weer vier jaar een kat & muisspel van gespierde taal zonder mildheid of medemenselijkheid. Een thriller van navelstaarderij, hekken en grenzen. Het was voor mij een Gechazi-moment, het ontwaken met die verkiezingsuitslag die als een huidvraat over de wereld jeukt. Huidvraat, de vraatzucht van de mens op de huid van de aarde. Een catastrofale overtreffing van het meer liefdevolle woord huidhonger. Hoor Barbara spreken over dankdag: hoe houden we het uit dankbaar te zijn zonder iets terug te kunnen en hoeven doen? Dankbaarheid, uitsprekend ook tijdens perioden van mineur, in aanvaarding hoe het leven nu eenmaal ook leeft terwijl het je tegelijkertijd bij de voeten afsterft. De rondgang zaait digitaal iets voor Zaadgoed, mooi om te zien hoe de diaconie haar inzameling afstemt met de thematiek van de dienst.

Bij het verlaten van het koor gaan we het schip in, de wereld in. Maar niet zonder appeltje voor de dorst, zonder die rijke oogst in potjes, in woorden, muziek en in het gemeentezijn tot me heb genomen.

Dank, voor elkaar.

Hinrick Klugkist

Afgelopen zaterdag 2 november was het Allerzielen. De dag waarop we onze overleden dierbaren herdenken. Ook in Huizinge was er weer een bijeenkomst. Het is inmiddels een mooie traditie geworden in ons dorp.

Om kwart over vijf verzamelden zich ongeveer 35 mensen bij de kerk. In de kerk stonden de lichtjes al klaar op de oude draagbaar en op een kar. Iedereen die dat wilde kon een lichtje pakken en daarna vertrokken we naar de begraafplaats. De draagbaar en de kar met lichtjes voorop en alle mensen daarachter. Een prachtig gezicht in het steeds donker wordende landschap.

Op de begraafplaats aangekomen werden alle lichtjes op de graven gezet. Steeds lichter werd het op de graven en steeds donkerder de omgeving. Een indrukwekkend gezicht. Overal zag je groepjes mensen staan te praten en herinneringen op te halen.

Voor mij persoonlijk is het altijd een prachtig en betekenisvol gebeuren. Er liggen op deze begraafplaats vele familieleden van mij begraven. Mijn over-Opa en -Oma, beide Opa’s en Oma’s, mijn ouders en oudste, stil geboren zusje. Bijna alle ooms en tantes van mijn vaders kant, een oom en tante van moeders kant, en een paar neven. Verder natuurlijk dorpsgenoten die je allemaal hebt gekend.

Na afloop van de lichtjesceremonie konden we in t Ol Schoultje nog napraten met een kop koffie/thee en een Pleverkouk (Eierkoek). Daarna was er nog een kop snert met roggebrood met spek voor de liefhebbers. Velen lieten zich dat goed smaken.

Deze hele Allerzielen-viering wordt altijd georganiseerd door enkele vrijwilligers uit het dorp. Heel hartelijk dank daarvoor!

Het is mooi om zo bij elkaar te komen en te gedenken, en dit samen met heel veel familieleden en dorpsgenoten te doen. Ik hoop dan ook dat deze traditie in Huizinge nog lang blijft bestaan.

Annemarie Frans

‘Waar is dat van gemaakt?’
‘Heeft u dat gebeeldhouwd?’

Deze en andere vragen kregen wij tijdens onze expositie op de Open Monumentendagen op 14 en 15 september in de kerk van Huizinge. Een mooie gelegenheid om uit te leggen hoe keramiek gemaakt wordt en hoe papierscheppen in zijn werk gaat. Naar schatting bezochten per dag tussen de 50 en 100 mensen de kerk.

Het was ons inziens een goed idee van de kerkenraad om dit jaar iets extra’s te doen tijdens de Open Monumentendagen. Niet alleen de kerk open te stellen, maar ook een expositie van kunstwerken te organiseren. En voor ons een mooie gelegenheid om ons werk te tonen, niet in de laatste plaats ook voor de leden van onze gemeente. 

Wij hebben allebei heel mooie reacties gehad van ‘Goh,  wat mooi’ tot ‘ik wist helemaal niet dat je daarmee bezig was’. De kerk vormde dan ook een prachtig decor voor ons werk. De keramiek, die met name geïnspireerd is door het wierdenlandschap, kwam hier goed tot zijn recht.

Ook voor de collages van Anne (zie hieronder, red.) was de kerk een mooie plek, daar komt het goed tot zijn recht. Dat kreeg ze ook te horen van veel mensen. Er was ook interesse voor haar werkwijze en het is altijd fijn om daar iets  te kunnen vertellen over het scheppen van papier van planten. Een fijne ervaring, ook dat dit werk nog even langer kon blijven hangen.

Anne Post en Janny Steenstra

Expositie Anne Post

Op dit moment doe ik mee aan een groepsexpositie in de Witte Kerk van Hemrik. Deze expositie duurt tot en met 15 december 2024 en is open op vrijdag, zaterdag en zondagmiddag van 13.00 – 17.00 uur.
Er doen 42 kunstenaars aan mee en het is een gevarieerde expositie. De restrictie om mee te mogen doen was dat het werk niet groter mocht zijn dan 40 x 40 cm. Dat is een formaat, waarop ik niet vaak werk, maar het is me heel erg goed bevallen.
Het adres van de Witte Kerk is Binnenwei 22, 8409 JH Hemrik. Voor verdere informatie, http://www.wittekerkhemrik.nl/

Mijn website is :   www.anne-post.com / emailadres anne.post48@gmail.com

Van harte welkom.

Anne Post toe Slooten                       

Geef mij den moed om onrecht te onderkennen,
Ook waar ‘t door eeuwen van gebruik gewettigd wordt,
Den vasten wil aan onrecht nooit te wennen,
Ook waar de macht, het weg te nemen, schort.

Doch zo ik spreek, het zij geen laf opstandig klagen,
En waar ik zwijg, ‘t zij nooit, verwonnen door den tijd,
Indien ik licht mijn leed en dat van andren drage,
‘t Zij wijl mijn liefde weet, dat Gij de Liefde zijt.

Jaqueline van der Waals

Vanmorgen zocht ik een gedicht voor de aanstaande nieuwsbrief. Mijn oog viel op een oud bundeltje van Jaqueline van der Waals. Het viel open bij een kort gedicht met de titel “Moed”. Het sprak me aan, juist nu ik even daarvoor het laatste nieuws las over de verkiezingen in Amerika en al het zorgelijke nieuws van de wereld.
Een roep om moed lees ik om het onrecht te onderkennen zoals zij het heeft verwoord in deze oude taal. Ik las het als een gebed, in deze tijd waarin ik het soms ook niet meer weet, met alles wat op mij en ons afkomt.
Met een warme groet uit Huizinge,
Martje Star

Het bovenstaande gedicht van Jaqueline van der Waals is in Blesdijke (gemeente Weststellingwerf) in een glazen gedenkplaat gevat, tussen twee betonpalen in. Een monument ter herdenking aan Joden die in de tweede wereldoorlog in werkkamp ‘It Petgat’ tewerkgesteld werden.

Er waren in de oorlog vijftig joodse werkkampen in Nederland. In strafkamp ‘It petgat’, werkten zij die eerder uit een ander kamp, een vluchtpoging hadden gewaagd. Juist dit kamp was niet door enig hekwerk of gewapend personeel omgeven. Angst houdt immers bijeen. Toen, nu.

De Grote Verzoendag, in de Bijbel beschreven in Leviticus 16, is de meest heilige dag in het jodendom. In de nacht voorafgaand aan die Dag van Vergevingen werden de joden in 1942 onder de Duitse leugen van naderende gezinshereniging, afgevoerd naar Westerbork, waarna in Auschwitz en Sobibor…

Het is lastig te zien, maar op de maquette is naast het beton -krom van aard- tussen de verzen een indrukwekkend en beklemmend prikkeldraad afgebeeld. Het monument staat op een davidster.

Hinrick Klugkist

Aanstaande zaterdag, 2 november, is het weer zover.

Zo langzamerhand is in ons dorp Huizinge een mooie traditie gegroeid: op die dag lopen we met lichtjes naar de begraafplaats om op elk graf een kaarsje te branden.

Wie dit mee wil maken wordt van harte uitgenodigd om op 2 November om 17.15 uur bij de kerk te verzamelen.

Na afloop is er voor ieder koffie met pleverkouk en erwtensoep in ‘t Ol Schoultje.

Het verhaal van de cultuur van dood en begraven in deze contreien begint bij de hunebedden, de grafheuvels en de wierdenvondsten. De in het vroege christendom ontstane gewoonte, in en rond de kerk te begraven, hield stand tot in de vorige eeuw en heeft ons veel fraaie en curieuze zaken gelaten, als sarcofagen, epitafen, grafmonumenten, zerken en rouwborden.

De begraafplaatsen, die vanaf het begin van de vorige eeuw werden aangelegd, waren na verloop van tijd ook bedoeld als wandelparken en zijn dan ook in veel gevallen fraai aangelegd. Het zijn onmisbare elementen in het landschap, ook vanwege de plantengroei en de dieren die er hun woonplaats hebben.

Nergens in Nederland vindt men zoveel rijk gedecoreerde grafstenen met symboliek en met vrome, schalkse maar altijd ontroerende teksten, als in onze provincie. Voor de kennis van de historie van streek en provincie zijn de graftekens onmisbaar, voor genealogen zijn het vaak ijkpunten, terwijl de vormen, gebruikte materialen en decoratie van  belang zijn voor de in cultuurhistorie geïnteresseerden.

Kennis nemen van de cultuur van dood en begraven blijkt steeds weer een aangename en nuttige bezigheid. Reint Wobbes, woonachtig in Huizinge, lid van de Kerkhoven commissie van de  Stichting Oude Groninger Kerken, heeft zich onder meer verdiept in de cultuur van dood en begraven, om voorlichtend belangstelling te wekken voor kerkhoven en begraafplaatsen in Groningen, opdat ze behouden blijven.

Hij houdt een lezing op woensdag 23 oktober, vanaf 20.00 uur in het Hippolytushoes in Middelstum, Toegang € 5,-.

Wanneer: Donderdag 31 oktober, 19.30 uur
Waar : Johannes de Doperkerk in Huizinge
Spreker: drs. Marco Silvani

Lezing over Dante’s meesterwerk “De Goddelijke Komedie”

In de veertiende eeuw schreef de Italiaanse dichter Dante (1265 -1321) de “Commedia” (later “Divina Commedia” – Goddelijke Komedie – genoemd); een denkbeeldige reis door de hel, het vagevuur en de hemel die tot de dag van vandaag één van het meest bestudeerde literaire werk is. Hemel, aarde, het goddelijke en het menselijke komen bij elkaar om samen één grote levensgebeurtenis te vormen.  

De lezing bestaat uit twee keer drie kwartier waarin de reis door de drie delen van het hiernamaals chronologisch wordt verteld. Er wordt een zestigtal dia’s getoond. Deze dia’s laten het werk van beeldende kunstenaars zien die zich al vanaf de veertiende eeuw door Dante’s reis hebben laten inspireren. De lezing is bedoeld als eerste kennismaking met Dante’s meesterwerk en heeft de vorm van een hoorcollege met mogelijkheid om tussendoor vragen te stellen.

De laatste jaren verschijnen er steeds nieuwe vertalingen van De Goddelijke Komedie. Er worden nieuwe films, toneelstukken, en documentaires over gemaakt. Reisbureaus organiseren reizen naar de plekken die Dante in zijn werk beschrijft. Er ontstaan steeds meer leesgroepen die Dante lezen. Kortom, de spirituele reis van Dante van de diepste dalen van zijn ziel tot God toe is nu actueler dan ooit. Voor eenieder die geïnteresseerd is in deze toonaangevende bijdrage aan de wereldliteratuur.

aanvang 19.45 uur in ’t Ol Schoultje te Huizinge

Deze avond staat een inhoudelijke uitwisseling en verdieping over het ritueel van delen van brood en wijn centraal. 

Janita van Bruggen zal deze avond leiden. Naar aanleiding van haar eigen onderzoek start de avond met een korte inleiding over haar bevindingen in de literatuur.
Vervolgens zal het grootste deel van de avond besteed worden aan het onderling delen van persoonlijke betekenissen en belevingen van en bij dit ritueel.
Janita heeft door haar praktijkonderzoek zelf ervaren hoe waardevol en verrijkend het is om te horen hoe ieder zijn/haar eigen woorden daarvoor kiest. 

Voor deelname op 14 november kan u zich opgeven bij Grietje Schanssema-Ritsema, geschanssema@hetnet.nl of 06-28821966, graag voor 10 november.

Zoals gewoonlijk wordt een bijdrage van € 4,00 gevraagd.

Voor de goede orde: deze avond is niet bedoeld voor het delen van de onderzoeksresultaten van het praktijkonderzoek. Dat gebeurt op de gemeente-avond d.d. vrijdag 22 november a.s..